kultura leśna
Encyklopedia PWN
archeol. kultura schyłku epoki kamienia i początków epoki brązu charakterystyczna dla obszarów strefy leśnej północno-wschodniej Europy, położonych w dorzeczu górnej Wołgi i Oki;
archeol. kultura epoki brązu (XVIII–XII w. p.n.e.), wydzielona dla obszarów leśnych i leśno-stepowych w dorzeczu Sejmu i Dońca, sięgająca aż po środkowy Don;
archeol. kultura mieszkańców strefy leśnej nad górnym Dnieprem i w dorzeczu górnej Oki (IV–VII w.);
kultury rodzimej ludności Ameryki, rozwijające się od czasów zasiedlenia tej części świata przez przybyszów z Azji (co, jak sądzi obecnie większość badaczy, nastąpiło między 60 a 40 tysięcy lat temu) do przełomu XV i XVI w., kiedy Europejczycy odkryli i podbili te ziemie.
archeol. zespół kultur rozwijających się w środkowej epoce brązu (od 1900–1800 do 1200–1100 p.n.e.) w strefie leśnej środkowowschodniej Europy, w którego skład wchodziły kultury: trzciniecka, sośnicka i kultura komarowska;
